Zaterdag 19 september: Laatste dag in het klooster

Vandaag zag Tim er tijdens de nachtelijke bid/ zing/ meditatie sessie nóg minder fit uit als de andere dagen. Hij bleek ziek te zijn en wilde de plaatselijke kliniek bezoeken. Daarom had hij zijn paspoort en creditcard nodig die in mijn tas zaten (omdat die op slot kan). Een uitdaging aangezien Tim niet in het vrouwengedeelte mocht konen en ik niet in het mannengedeelte. We moesten dus op neutraal terrein afspreken, uiteraard in gezelschap van andere mensen. Omdat mannen en vrouwen elkaar niet mogen aanraken of elkaar iets rechtstreeks aangeven, moest ik de spullen op de grond leggen en vervolgens afstand nemen, waarop Tim naar voren mocht lopen om het op te pakken. Eigenlijk had ik daar als vrouw ook bij moeten knielen maar dat ging me te ver dus ik deed net of ik die regel vergeten was. :) 

Ik had van mijn kamergenoten de opdracht gekregen om weinig te eten tijdens het lunchritueel omdat ze een afscheidsmaal voor me gingen serveren op onze slaapzaal. Heel lief natuurlijk maar het nadeel was dat ik daardoor niet zelf kon kiezen wat ik opschepte. Laos heeft over het algemeen een heerlijke keuken maar er zitten ook hele zure en/ of bittere gerechten tussen waar ik niet van hou. Ik heb mijn best gedaan om m'n gezicht zo goed mogelijk in de plooi te houden, wat niet altijd lukte. Gelukkig konden de vrouwen daar wel om lachen! :)

Het middagprogramma was vandaag minder lang als de andere dagen omdat het weekend was. Om 16 uur waren we al klaar en kregen we een feestelijk groentedrankje (na 12 uur mag je niet meer eten maar drinken mag gelukkig wel). Daarna was het tijd voor mijn laatste Engelse les en om afscheid te nemen van mijn kamergenoten. Ze waren verdrietig dat ik wegging en probeerden me allemaal te overtuigen om langer te blijven. Toen dat niet lukte, wilden ze weten wanneer ik terug zou komen. Ik mocht het shirt wat ik gedragen had houden en kreeg een mooie sjerp, zodat ik aan ze zou denken als ik weer in Nederland was. Super lief! Ze hebben geen bezittingen en geven dan ook nog hun eigen kleren weg.. 

Toen was het tijd om Tim te zoeken. Mijn Engelssprekende vriendinnetje Noy en een andere non met wie ik veel was opgetrokken (ze was ook net 30 geworden, dat schept een band) gingen met me mee. Monnik Kola had nog een heel afscheidsritueel voor ons in petto. We moesten formeel afstand doen van de regels waaraan we ons buiten het klooster niet langer zouden houden. Het was best gênant om aan deze vrome mensen uit te leggen dat we alleen regel 1,2 en 4 konden/ wilden beloven. Tja, beter iets dan niets zullen we maar zeggen! ;) Tim heeft vervolgens een mooie speech gehouden (Tim gaat nog een blog schrijven met zijn aanvullingen op onze kloosterbelevenis) die in goede aarde viel. Omdat hij het in zijn speech niet over het geloof gehad had, heb ik dat gedeelte aangevuld. Dat we veel hadden geleerd over Boeddha en meditatie en dat we ons hier tijdens en na onze reis nog verder in gingen verdiepen. Ook dat werd gewaardeerd, want uiteindelijk is het ze daar natuurlijk om te doen. Alhoewel ik het vermoeden heb dat ze het ook gewoon leuk vonden om twee van die vreemde buitenlanders om zich heen te hebben. Een legale vorm van entertainment! ;)

Kola wilde ons nog een aantal zaken meegeven en dat mondde uit in een halve huwelijksceremonie over de plichten van een man en een vrouw. We konden ons er goed in vinden, behalve het gedeelte dat de man de onvolkomenheden van een vrouw moest accepteren (hoezo onvolkomenheden?!) en dat de man verantwoordelijk is voor het gezinsinkomen. We zijn de discussie niet aangegaan maar hebben wel veelbetekenende blikken uitgewisseld. ;) Op het einde wilden monnik Kola en Noy onze Facebookgegevens hebben zodat we in contact konden blijven. Daar twijfelden we over aangezien er natuurlijk allemaal 'zondige' foto's van ons op Facebook staan. We zijn toch maar overstag gegaan in de hoop dat we de privacyinstellingen zo kunnen zetten dat niks kunnen lezen of zien en dat we alleen maar privé berichtjes naar elkaar kunnen sturen. Voordat we in de tuktuk terug naar de stad stapten, heb ik de nonnen onze donatie aan het klooster overhandigd (zij mogen immers geld aanraken). We hadden de afgelopen dagen geen cent uitgegeven omdat er zo goed voor ons gezorgd werd en hebben het geld dat we normaal gesproken zeker hadden opgemaakt aan het klooster gegeven. Zo konden we ze een beetje terugbetalen voor de prachtige ervaring die ze ons gegeven hebben! Dit vergeten we nooit meer! :)